εγκαυστική

εγκαυστική

Τρίτη 23 Ιουνίου 2015

η άχρηστη "θεολογία"

Η απώλεια εκείνη της Θεολογίας, που είναι υπέρλογη και αχώριστη από την πνευματική εμπειρία, για χάρη των ευρύτατων και λεπτολόγων ορθολογιστικών κατασκευών, είναι ένας από τους δρόμους που οδηγούν στο σύγχρονο μηδενισμό, περνώντας αφετηριακά μέσα από το χριστιανισμό. Είναι μια τέτοια ορθολογιστική θεολογία, που γίνεται σκάνδαλο, που θέλει να καθυποτάξη και που τελικά αποδείχνεται άχρηστη.
Σκάνδαλο, γιατί ξεχνάει το μυστήριο που τη θεμελιώνει, μεταβάλλει το πιο καυτό γεγονός (δεν μπορεί κανείς να κοιμηθή έλεγε ο Pascal...) σε ουδετεροποιημένο αντικείμενο μιας γνώσης περιορισμένης, που μεταποιούν την τρέλλα του Σταυρού σε οργανωτική σύνεση. Και, βέβαια, αυτοί, όταν γράφουν θεολογία, δεν γράφουν με το αίμα τους, όπως παράγγελνε το αρχαίο ρητό: “Δώσε αίμα για να λάβεις Πνεύμα”. Πώς να μην συνυπογράψη κανείς την κρίση του Marcel More: “Ο λόγος εκείνων, που βρήκαν τρόπο να καθήσουν -ποιος ξέρει πώς- άνετα πάνω στο Σταυρό, δεν μπορή πια να έχη καμμιάν απήχηση σ΄ έναν αιώνα, που σπαράζεται από πραγματικότητες ουσιαστικά τραγικές”.
Σκάνδαλο, ακόμα αυτή η θεολογία, στο ποσοστό που θέλει να τοποθετηθή στο επίπεδο της εξαναγκαστικής “επιστημονικής” λογικότητας, εκείνης, που είναι ο απαραίτητος οργανωτής του κόσμου της πτώσης, του κόσμου της μόνιμης δουλείας. Αντίθετα με τη λογικότητα, η πίστη ελευθερώνει, ορίζοντας η ίδια μια διακινδύνευση: Ο Χριστός δεν κατέβηκε από το Σταυρό, και μόνο η ελεύθερη αγάπη μπορεί να Τον αναγνωρίση. Γι' αυτό και οι αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού χάνουν το νόημά τους, αφού δεν εγγράφονται σε ένα κλίμα ευγνωμοσύνης και δοξολογίας. Έτσι ο Θεός γίνεται μια εξήγηση για όλα και η “θρησκεία” αστικοποιείται μέσα στην άνεση των επιστημονικών αποδείξεων. Θεολογία των εγγυήσεων, ενώ η πίστη είναι προσωπική περιπέτεια του ανθρώπου στη συνάντησή του με την προσωπική περιπέτεια του Θεού.
Δίκαια λοιπόν αυτή η θεολογία είναι άχρηστη. Ο επιστημονικός ορθολογισμός, αφού ακονίστηκε στις θεολογικές έρευνες, βρήκε την πλήρη εφαρμογή του στην κατακυρίευση και τη διευθέτηση του έκπτωτου κόσμου. Σε αυτό τελικά το επίπεδο, ο Θεός καταλήγει να γίνεται μια λέξη, που μπορεί κανείς άνετα να την αγνοήση. Ο Θεός δεν έχει νόημα, -ή καλύτερα δεν δίνει νόημα- παρά σε μιαν ολότελα διαφορετική διάσταση, στη διάσταση της πνευματικής εμπειρίας, όπου το πρόσωπο δίνεται ολοκληρωτικά. Δεν υπάρχει πια μέλλον για το Θεό μιας ορθολογιστικής θεολογικής θεώρησης. Αυτός ο Θεός είναι νεκρός, είναι για τα καλά νεκρός.



Olivier Clement, Η θεολογία μετά τον “θάνατο του Θεού”, Αθήνα 1973